Het was voor mij niet vanzelfsprekend om de ICT in te gaan. Na mijn VWO met een N&G profiel afgerond te hebben ben ik één keer wezen kijken bij een informatiemiddag Informatica… kortgezegd geen succes. Het leek me te moeilijk, en vooral ook erg niet-leuk. Engelstalige literatuur, dat vond ik mooi! Dat geklooi met computers liet ik liever over aan mijn vader.

Zo kwam ik na vijf jaar Amerikanistiek terecht in een arbeidsmarkt waar mijn letterendiploma geen enkele waarde had. Via via rolde ik in mijn eerste ICT-functie: net als op die informatiemiddag dacht ik ‘kan en wil ik dit wel?’ Ik heb toch het assessment gedaan, en toen was ik om: het uitvogelen van het probleem, uitzoeken van de oplossing en die zo regelen dat er een optimaal resultaat voor de klant uitrolt… dat was het!

Na een aantal jaar was het tijd voor de volgende stap. De ICT-wereld was leuk, maar ik zocht een organisatie waar ik ook terecht kon voor mijn professionele en persoonlijke ontwikkeling. Zo kwam Solviteers in het vizier. Een groeiende organisatie, een grote diversiteit aan opdrachten, en een hecht team van collega’s die voor een borrel of een probleem even goed te vinden zijn. Op die manier werd het bedrijf aan me voorgesteld, en zo heb ik het sinds die tijd ook ervaren.

Dat begon al op mijn eerste dag: die middag zou er een personeelsuitje zijn – ik was natuurlijk nog geen lid van de personeelsvereniging. Gelukkig was dat helemaal geen punt: ‘Stuur even een mailtje en je kan gewoon mee!’ En zo stond ik vrijdagavond gelijk in een curlinghal met collega’s die ik nog amper kende, maar me wel met open armen verwelkomden. Over een vliegende start gesproken.

Hetzelfde gebeurde op professioneel terrein: ik had een inwerktraject van een paar weken, maar halverwege week twee kreeg ik al bericht dat ik op mocht voor een opdracht bij een grote gemeente. Een half uur later bleken dit twee opdrachten te zijn geworden: één voor het fysieke domein, de andere voor de generieke applicaties. Ik zou dus twee sollicitatiegesprekken in één gaan voeren. Spannend? Jazeker, maar ook een enorm goed gevoel: kennelijk geloofde men dat ik dit kon. En om de spanning te verminderen kon ik collega’s bellen die me met plezier vertelden over de gemeente, opdrachten en leidinggevenden die ik zou spreken.

Ook bij de gemeente kreeg ik die ondersteuning, en durfde ik daardoor te vragen naar een grotere rol: die kreeg ik, als medewerker bij een gemeentebreed project om de organisatiestructuur opnieuw in te richten. Ik wist niet waar ik aan begon, maar zowel ik als mijn teamleider had er alle vertrouwen in dat ik het snel zou kunnen oppikken. En dat klopte!

Naast professionele ontwikkeling op de opdrachten zelf, wordt er ook op mijn persoonlijke ontwikkelingen gelet. Ik bespreek regelmatig met HR of mijn teamleider wat ik nog wil leren en wie me daarbij kan helpen: zo gaf ik aan dat ik meer met Big Data wil gaan doen, en ben ik nu via een senior collega bezig met een cursus Statistiek & Big Data! Niemand is te beroerd om te helpen of even mee te denken en er wordt op alle vlakken alles aan gedaan om te zorgen dat ik het beste uit mijn opdrachten én mezelf kan halen. Precies zoals ik het had gewild!